mono
Encyklopedia PWN
odbiornik radiofoniczny, pot. radio,
telekom. rodzaj odbiornika radiokomunikacyjnego powszechnego użytku, przeznaczonego do odbioru i przetwarzania emitowanych przez stacje nadawcze fal radiowych wielkiej częst. przenoszących sygnały foniczne.
związki org., chlorowe pochodne bifenylu, o wzorze ogólnym C12H10 - nCln, gdzie n = 1–10 (zwykle 3 lub 8), od mono- do perchlorobifenyli — łącznie 209 izomerów;
architekt węg.;
rytm
muz. jeden z podstawowych elementów dzieła muz., regulujący jego przebieg w czasie;
[gr. rhythmós ‘takt’, ‘rytm’],
telekom. obrazy obiektów (powierzchni Ziemi, obiektów atmosferycznych, np. chmur), otrzymywane za pomocą aparatów (kamer) fotograficznych (fotografia lotnicza) oraz skanerów mono- i wielospektralnych (skaner), zainstalowanych na sztucznych satelitach krążących po orbitach przebiegających na wysokości 200–900 km i po orbicie geostacjonarnej na wysokości 35 786 km nad powierzchnią globu ziemskiego.
